I czas na kolejne resumee..6 września minęło pół roku. 20 września będzie pół roku odkąd wyjechałam z Austrii, a 20 października będzie 5 rocznica ślubu (nie wiem, jak ją przeżyję). Wczoraj małżonek po raz pierwszy od początku tej sytuacji raczył zadzwonić do syna. Płakał za dzieckiem. Myślę, że szczerze. gdy mały oddał mi słuchawkę, gad chciał, żebym podała termin, kiedy będzie mógł zabrać syna. Wygarnęłam mu. To później napisał, że chciał porozmawiać z dzieckiem, a dostał opierdol. I że bardzo go boli, że tak szybko odpuściłam, że nie starałam się go przekonać. A on tego potrzebował. I nadal potrzebuje. Poprosił o adres przedszkola. Znów poczułam się winna. I znów zrobiłam mu wykład, na końcu podając adres. Cisza. Złapałam się na jego manipulację. Łykam to wszystko jak pelikan. Kiedy ja się nauczę? Pozew oddany do konsultacji z prawnikami, mam odpisy. Ciężko mi jak cholera. Boję się przekroczyć tę granicę, choć wiem, że nie mam wyjścia.

Już przakraczasz granicę. Już nie dajesz się wrobić w odpowiedzialność za jego życie. Nie od razu Kraków zbudowano.

Ty miałaś go przekonywać? ??? kurde, gorolka, co to jest za menda społeczna? ??? wierzyć się nie chce! jakiś zapatrzony w siebie narcyz, porobi na boki a jeszcze trzeba go błagać żeby łaskawie dał się przekonać? wierzyć sie nie chce, składaj laska ten pozew, ino szybko!

Hej, gorolko, widzę, że rozpoczęłaś odliczanie Jeszcze o tym, nie wiesz, że te daty to nie tylko wspomnienia, ale i kamienie milowe na zupełnie NOWEJ drodze. Takiej, na której nie ma płaszczenia się przed sfochanym panem, zastanawiania "co zrobiłam nie tak?" i czekania w niepewności na kolejną niespodziankę.
Złożenie pozwu, to tylko kolejny krok na tej drodze :cacy

A co tam. Popiszę se, mój temat w końcu.
Więc... znów sprowokowałam konwersację z szonem. Napisał, że chce odwiedzić syna w przedszkolu w środę. Poinformowałam, że dziecko chore i jest w domu. Przy okazji potwierdziły się moje przypuszczenia, że dzień po naszej rocznicy będzie się bawił na weselu z cizią. Nie omieszkałam tego podkreślić. On na to, że znów zaczynam, itp. Konwersacja popłynęła. Zadawałam mu pytania dość niewygodne. Na które nie miał dobrej odpowiedzi. Więc w zamian dowiedziałam się, jaka to nienawistna jestem, jak zawsze chcę mieć rację, jak zawiniliśmy oboje, jak to on do końca ratował małżeństwo. Stwierdził, że do momentu aż nie powiedziałam, że nie mam złudzeń odkładał do skarbonki na nasze wspólne wakacje. Czekając na słowo otuchy ode mnie. Nadal mieszkając z cizią rzecz jasna. Na koniec uderzył w mój czuły punkt - syna. Powiedział, żebym się nie bała, bo nic mu nie powie. Dziecko niczemu nie jest winne. Zapytałam, co takiego miałby dziecku powiedzieć: Mamusia stała się okropna, a ja ją tylko zdradziłem? I na koniec zapewniłam, że kontaktu mu nie będę ograniczać, bo lepszy taki ojciec jak żaden. Lepszy ojciec, który się łajdaczył i nie szanował matki niż jego brak. A stwierdzeniem tym nie zaprzeczam, iż kocha syna (nadal się nie kontaktuje z nim, jedynie podczas zjazdów do PL). Ooo...to go bodło. Powiedział, że to było okrutne. Że mi tych słów nigdy nie wybaczy.
w tym tygodniu załatwię sprawę pozwu. Czekałam na rocznicę, jak na magiczną datę. To mi wyczarował. Wiem, że nigdy nie wyzbędę się poczucia winy. Będę się gryzła, a on sobie będzie żył szczęśliwy. Czego się boję najbardziej? Tego, że syn kiedyś wybierze jego. Czego jeszcze? Że kiedyś syn być może wywinie taki sam numer swojej kobiecie. Że będzie tchórzem, który nie dźwignie swojego postępowania, tylko jak tatuś przyczai się i będzie czekał na zmianę u partnerki. Nie darowałabym sobie. Jest coraz bardziej nerwowy, ciągle i chce być przy mnie i mnie bije. Gdy mu mówię: mama Cię kocha, to krzywi się i nic nie odpowiada. To tak strasznie boli.

Grolka - to, że zdradzacz zachowuje się w ten sposób, przerzuca odpowiedzialność za to co się wydarzyło na wszystko i wszystkich wokół, tylko siebie nie widzi i swojego postępowania w tym wszystkim. Zwyczajna próba zagłuszenia swojego sumienia, poczucia winy. Ot klasyk, wszyscy to przechodzimy bądź przechodziliśmy. Nie zadręczaj się i nie daj sobie wmówić, że to twoja wina! Smutna wiadomość dla wszystkich wiarołomnych jest taka, że prędzej czy później to sumienie będzie ich zżerać, jestem o tym przekonany. W przypadku Twoim czas działa na Twoją korzyść, z każdym dniem będzie lepiej w jego przypadku wydaje mi się że będzie odwrotnie.Dziecko niestety zawsze wychodzi z tego wszystkiego najbardziej poturbowane. O to co będzie w przyszłości na razie nie zaprzątaj sobie głowy, spędzaj z synkiem każdą wolną chwilę.

Moi Drodzy. Zamykam wątek w swoim stylu - wierszem.

Prawnik umówiony,
Pozew opłacony.
Na stole stoi wódka,
już prawie ze mnie rozwódka.
Będzie bez orzeczenia,
bo co to do uja zmienia?
Chcę tylko, aby szon,
poszedł sobie won.
Dziś fotę zdrajcy z portfela wyje...
i o dziwo nie płakałam.
Dzięki za dobre słowo,
dziękuję za wsparcie rozmową.

Wasze zdrówko! Spokojnie. To tylko Kadarka. Ale rymowała mi się tylko wiertarka.

Dobra jesteś Gorolko :-)
Trzym się.

Może być jeszcze KANARKA, MARYNARKA, MISJONARKA....

Powodzenia Gorolka :brawo

Jesteś świetna :tak_trzymaj

WINA CZARKA też się rymuje.
Gratuluję Ci nowego życia

Komentarz doklejony:
No może poeta że mnie marny, ale jakoś tak musiałam

Mimo, że to dobra marka,
gdy zaszkodzi Ci Kadarka,
pomóc może tylko "Warka"
A gdy ona nie da rady,
może "Żywiec" gdzieś spod lady;

Wina czarka zaczaruje,
Widzisz wtedy same...
Gwiazdy na niebie co lecą na Ciebie .