Czuję się jak w jakimś dramacie psychologicznym. Zostałam wplątana w jakieś srogie gówno i bardzo chcę żeby to wszystko już się skończyło. Ale od początku. Jesteśmy/byliśmy razem 8 lat. Dokładnie 8 marca minęło 8 lat naszego związku, który uważałam za dar od wszechświata. Człowiek idealny dla mnie. Moja bratnia dusza. Wiadomo, raz było lepiej, raz gorzej, czasem cudownie, ale ogólnie nie wyobrażałam sobie życia u boku innej osoby. Ja odkąd pamiętam miałam problemy z zaufaniem drugiej osobie, nie wiem z czego wynikają, staram się do tego teraz dojść na terapii, jednak wiążąc się z nim uczciwie powiedziałam jakie mam lęki, problemy, że łatwo stracić moje zaufanie i ciężko potem je odzyskać. Kiedy gdzieś obok pojawiała się kobieta z którą on łapał jakikolwiek lepszy, bliższy kontakt, zaczynałam świrować, ale sama sobie tłumaczyłam że to wszystko jest w mojej głowie, że nic się złego nie dzieje, ale czasem ciężko było walczyć z myślami. Jakiś czas temu pojawiła się ta dziewczyna. Najpierw jako dziewczyna kolegi z pracy, potem już jego była dziewczyna, by potem stać się również koleżanką z pracy (ten kolega zabierał ją ze sobą do pracy aby ją szkolić). Któregoś razu L. powiedział mi że K. zaczyna mu się zwierzać z jej sytuacji z tym byłym facetem, że ma problemy emocjonalne, jakieś schizy, że na niego gada jakieś rzeczy totalnie od czapy. Poprosiłam go wtedy żeby się w to nie mieszał, to są ich sprawy, poza tym ja będę się czuła dyskomfortowo jeśli nagle stanie się jej powiernikiem. POwiedział że mam rację i że tak zrobi. Uwierzyłam. Minęło trochę czasu. Leżymy na kanapie, chcę się przytulić i kładę się na nim, on ma w rękach telefon a na nim otwarta konwersacja z nią na fb. Mówię - pokaż co tam jest. Pokazuje - jakieś przeprosiny że mu się znów zwierzała. Wkurw - mineło parę ładnych tygodni - mówił że się nie zaangażuje - kłamał. Awantura. On mówi że powie jej że nie chce słuchać jej zwierzeń. W międzyczasie łapię go na ściemnianiu - widzę kto do niego dzwoni - widzę że ona - on odbiera i kłamie że to kolega. Takie tam... Znów mija trochę czasu - może 1,5 miesiąca. On siada przy stole i mówi że nie umie się od niej odwrócić - że ona była bita przez tego byłego chłopaka, że teraz się pocięła i wylądowała w psychiatryku ale ją stamtąd zabrali. Że on chce jej jakoś pomóc - czy mu pomogę - ona biedna nikogo nie ma w tym mieście. Szok, ból, kłamał znów tyle czasu - bardziej go obchodzi stan jakiejś laski niż swojej własnej kobiety dla której taka sytuacja to koszmar - ma w dupie moje uczucia, wszystko. Mija kilka dni, jest źle między nami. Wracam z pracy i odpalam kompa. Jak NIGDY - facebook niewylogowany. Konwersacja z nią. Ona: "chce zebyś wiedział że bardzo mnie skrzywdziłes", "mieliśmy się razem z tego uratować", "mam w dupie uczucia jakiejś laski co ją widziałam 2 razy w życiu", "musimy być ze sobą szczerzy bo inaczej będziemy się nawzajem obwiniać" On: "nie chcę z Toba o tym gadac", "zniszczyłem wiśni (moje) życie a moje nie ma już sensu"... nie pamiętam za wiele, pamiętam tylko że w 5 minut wypiłam pół butelki wódki i kiedy wrócił po 10 minutach z psem czułam już działanie alku. Powiedziałam mu o wszystkim co przeczytałam. Okazało się że ona jest w nim zakochana odkąd się poznali. Że on wiedząc o tym nadal się z nią kontaktował, spotykał, bo jak twierdzi chciał jej pomóc bo ma psychę zrytą do niemożliwści. Wiedział a nie przestał. Prosił ją żeby się zdystansowała, HA HA HA kurde... Powiedział że zrywa z nią wszystkie kontakty, że odchodzi z pracy. Że ona go osacza, grozi że MNIE ZABIJE - bo podobno jestem przyczyną wszystkich jego problemów. FUCK! Pytam czy z nią spał - mówi że nie ale już nie wierzę. Pytam o pocałunki, cokolwiek - wypiera się ale nie daje mi to spokoju - nie wierzę. Dociekam i na drugi dzień dostaję z buta w twarz - tak, robił jej dobrze ustami - dwukrotnie - jak twierdzi zawsze po pijaku. Za tym 2gim razem właśnie mu powiedziała że go kocha - podobno skonczyło się awanturą. Twierdzi że nie wie jak do tego doszło, ja nie wierzę, że to był bład - w to też nie wierzę - jak można 2 razy popełnić taki kurwa błąd???? Przeprasza - płacze. Mowi że kocha- że jestem miłością jego życia! Kurwa jak mam w to wierzyć??? Oboje jesteśmy w rozsypce - proszę go żeby zniknął z domu - znika. Gdzieś się tuła, nie chce iść do znajomych ani rodziców. Śpi w altanie na działce. Jest zimno, martwię się o niego, o to czy nie zrobi nic głupiego. Pozwalam żeby nocował w domu. Mieszkamy jak współlokatorzy. Kocham go ale nie wiem co dalej, boję się przyszłości. Boje się że zawalczę i się nie uda. A może nie warto walczyć? Poszłam na terapię bo jestem tak odrętwiała że szok. On przysięga że będzie walczył a ja widzę tylko że egzystuje obok, nie podejmuje działań, czeka na nie wiem co. Powiedziałam że nie wiem nic teraz, że nie jestem w stanie podjąć decyzji żadnej. Ale też jego zachowanie to nie jest żadna walka. Nie wiem co robić...