Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
ARIS2323 ben_partner dsg Dzk lajdis30 magda_ja Monis-123 mush89 npat olinkaaa32 sequ zalamana1987 zawiedziony| ines | 24. Kwiecień |
| filemonka1 | 24. Kwiecień |
| mola | 24. Kwiecień |
| zanetka25 | 24. Kwiecień |
| sabina | 24. Kwiecień |
Kalinka93 | 00:11:02 |
|
#
poczciwy | 00:18:03 |
|
Koralina | 01:10:37 |
|
Mari1999 | 02:27:38 |
|
bardzo smutny | 08:35:33 |
Witam
Postanowiłam napisac tutaj o sobie, choc sama nie wiem po co. Po prostu po wielu latach czytania tutejszych historii, czuję potrzebę dorzucenia i swojej. Jeśli mój post miałby wpłynąc choc na jedna zakochaną w żonatym, to myślę, że ma sens. Ku przestrodze dziewczynki....
Miałam 21 lat, kiedy go poznałam. Pewnie większośc nie uwierzy, ale nie małam jeszcze mężczyzny, nie licząc jednego, bolesnego razu w wieku 17 lat. Naiwna byłam do granic możliwości. Spotykałam się z chłopakami, ale nigdy nic poważnego. Kiedy więc mężczyzna, starszy ode mnie oczywiście, z obrączką na palcu zaczął przychodzic do mnie do pracy i szukac pretekstów do rozmowy pomyślałam, ze jest po prostu uprzejmym, otwartym człowiekiem. Nic się nie działo. Poza pracą nie myślałam o nim, nie brałam go pod uwagę jako faceta....no ale dosc tego, kto w to wierzy to wierzy, kto nie- też ma prawo. Do rzeczy. Wszystko potoczyło się nagle, jakby poza moja kontrolą. Doświadczony życiowo i cwany (wiem to dziś) mężczyzna zrobił wszystko bym się w nim zakochała. Spragniona miłości i wsparcia samotna dziewczyna uwierzyła we wszystkie serwowane frazesy. W zapewnienia o miłości, o nieudanym małżeństwie, gdzie żona jest jak siostra po tylu latach, o tym, ze tyle dla niego znaczę itd. Przychylił mi nieba, nazywał mnie księżniczką, wielbił, czułam i widziałam to, ze mnie kocha. Na tym się kończą dobre strony. Wkrótce dostałam na jego punkcie obsesji, zaraz potem jak okazało się, ze on jednak nie odejdzie od zony. Jednocześnie czując wyrzuty sumienia wobec niej, płakałam cały czas, było mi żal nie siebie lecz jej, czułam się niegodna by iśc do Kościoła, próbowałam z całych sił, ze wszystkich możliwych sił skończyc ten romans. Ból był nie do zniesienia. Nie potrafie tego opisac, ale ja nie mogłam sobie nawet wyobraźic życia bez widzenia tego człowieka. Kochałam go nad życie a jednocześnie nienawidziłam się za to. Powoli z niewinnej dziewczyny stałam się szmatą. Na własne życzenie. Spotykałam się z nim nadal, wykorzystywał mnie, czekałąm tylko na spotkanie z nim. On był moim życiem. Czasami zainteresował się mną jakiś chłopak, ale nawet nie potrafiłam sobie wyobrazic kogokolwiek innego przy mnie i we mnie. Tak minęło 5 lat. Byłam sama, samotna żałosna kochanka. Pragnęłam miec dziecko, ale tylko z nim!! Powiedziałam mu o tym, nie miał nic przeciwko, ale zastrzegł, że nie może wziąśc odpowiedzialności za potomka i żebym o tym wiedziała. Ludzie czytajcie dalej jeśli chcecie, bo mnie już wszystko jedno. Mam przegrane życie.
No więc nie była to dla mnie jakaś przeszkoda, obsesyjnie zakochana w tym człowieku, przez lata przyzwyczaiłam się, że on za nic nie bierze odpowiedzialnosci. Wtedy wyjechał za granicę. Pisał codziennie a ja o nim marzyłam. W tym czasie w moim życiu pojawił się człowiek samotny jak ja, którego bardzo polubiłam. To wszystko, bo nie łączyło mnie z nim żadne uczucie, żadna więź emocjonalna ani seksualna. Mężczyzna ten potrzebował kobiety w sensie praczki, sprzątaczki i kucharki. Po paru miesiącach oświadczył mi się a ja się zgodziłam. W mojej chorej głowie był już plan....
Ślub odbył się bardzo szybko, mój ukochany oczywiście o wszystkim wiedział, niby coś tam protestował przez telefon, ale jakoś nie z wielkim przekonaniem. Kiedy wrócił, od razu przeszliśmy do konkretów. Zaszłam w ciążę rok po ślubie. Kiedy to się wreszcie stało dotarło do mnie, ze to niemożliwe bym mogła teraz prowadzic takie życie. Że oto przyszedł czas, ze trzeba się rozstac, ze ja musze zostac z moim mężem a on ze swoją zoną. Bo jakże się z nim dalej spotykac mając jego dziecko, którego nie uzna? I tak też nasz kontakt się urwał. Była ciąża, poród, połóg, w tym wszystkim nie było dnia bym nie myślała o sprawcy tego wszystkiego. Czas leciał. Dawno już zmieniłam numer telefonu, bo wiedziałam, ze gdyby tylko zadzwonił umarłabym. Mijały kolejne lata, w czasie których nie było dnia bym o nim nie myślała. Mąż okazał się większym psycholem ode mnie. Traktował mnie podle i okrutnie. Uznałam, ze na to zasługuje. Żyłam wspomnieniami tego co było, codziennie myślałam jak on żyje, czy jest zdrowy, czy mu się wiedzie. Codziennie patrząc na jego dziecko widziałam jego. Przynajmniej raz w miesiącu chciałam napisac do niego, ale walczyłam ze sobą. W końcu po 4 latach pękłam i zrobiłam to. Nie miałam pewności nawet czy to nadal jego numer. Nie liczyłam na nic, po prostu nie mogłam tego nie zrobic. Wiecie co stało sie dalej....
Siedzę i wiem, ze zmarnowałam sobie życie. kocham córkę, ale jest we mnie tyle żalu, tyle goryczy. Przeklinam los za to, ze dał mi go spotkac. Mam nieudane małżeństwo. Jestem zdegenerowaną dziwką, która już nie ma nawet wyrzutów sumienia. Nie obchodza mnie inni. Myślę tylko o tym, jak skrzywdziłam własne dziecko i siebie. Boję się mężczyzn. Przeżywam koszmar, zazdrośc mnie zabija. Niespełnione uczucie mnie tłamsi. Nie ogarniam tego życia w kłamstwie, nielojalności, oszustwie spojonym na zawsze kartką papieru.....Jestem wrakiem psychicznym i fizycznym. Z nim czy bez niego.