Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...| Rozwód jak wojna 2 |
[0] |
benia34 Darecki grzegorz28 mocca oszustka
pogorzelec rafex Shoggies Starbuck whiteangel WislawWozniak| martunia35 | 21. Kwiecień |
| nika310 | 21. Kwiecień |
| Pawel42 | 21. Kwiecień |
| orgo25 | 21. Kwiecień |
| telawiwjafa | 21. Kwiecień |
A-dam |  |
|
zona Potifara |  |
|
Roszpunka1988 | |
|
Julianaempat... | 00:37:18 |
|
makasiala | 01:17:40 |
Witam wszystkich.
Nie wiem co mnie pokusiło żeby pisać tu o swoich przeżyciach. Wiem, że mogę się spotkać z pogardą, wyzwiskami, ale liczę też na dobre słowo. Jestem w związku ze swoim narzeczonym 12 rok. Poznaliśmy się w liceum. Dla nas obojga był to pierwszy poważny związek, pierwsza na prawdę wielka miłość, pierwszy seks. Razem studia, wspólne mieszkanie, wszystko naraz, wszystko razem - i to był chyba błąd.
Dużo się kłóciliśmy, ale o sprawy małej wagi, o pierdoły. Za to kiedy się godziliśmy... ;) Związek był zawsze nieprzewidywalny i wybuchowy, ale pełen miłości, zaufania, wspólnych planów, rozmów.
Kiedyś M. wyjechał do pracy za granicę. Strasznie tęskniłam, płakałam mu do słuchawki itd. Wrócił, było cudownie, zmieniliśmy mieszkanie, wspólne cudowne wakacje. Było idealnie. Do czasu kiedy dowiedziałam się o zdradzie. Wydarzyło się to jak był za granicą, dowiedziałam się o tym po 1,5 roku. Cały czas to przede mną ukrywał. Bał się, że go zostawię, chyba nigdy by mi tego nie powiedział. Ale...dowiedziałam się, on się przyznał, przepraszał, błagał o przebaczenie, płakał, naprawiał, ja go poniżałam, wypominałam. Nabawiłam się depresji, psycholog, psychiatra, tabletki, terapia. On cały czas przy mnie był, wspierał, pomagał, rozmawiał. Nie chciałam go zostawić, ale chciałam żeby miał nauczkę, więc znowu kłótnie, wypominanie, wyzwiska itd. Ale miłość cały czas była, tylko gdzieś zakopana pod tonami łez i żalu. Przetrwaliśmy, zaręczyliśmy się, byliśmy szczęśliwi. Przeszliśmy piekło, ale się udało.
Niestety to nie koniec historii... teraz ja będę tą gorszą. Też zdradziłam, praktycznie pod jego nosem. Nie należę do tych co to nie wiedzą dlaczego i robią wielkie oczy kiedy ktoś mówi, że to złe. Zrobiłam to, świadomie (co prawda stan w którym byłam określiłabym mianem amoku), świadomie robiłam to z jakimś idiotą, świadomie okłamywałam M. Oczywiście jak to zawsze bywa, prawda wyszła na jaw i zaczął się koszmar (romans zaraz przerwaliśmy i urwaliśmy kontakt). To samo tylko role się odwróciły (to samo tylko ze zdwojoną siłą). Do naszego związku wkradło się trochę rutyny, praca, dom, nuda. Zobaczyłam, że można inaczej żyć, bawić się, a że jestem naiwna i poczułam zainteresowanie to musiałam polecieć i narobić głupot. Chcieliśmy się rozstać, ale co jest najlepsze nie potrafiliśmy ani ja ani on. Może to głupie, chore i dziecinne ale jesteśmy ze sobą. Przezwyciężyliśmy zdradę.
Od tamtej pory minęło kilka lat, czasem o tym myślę, ale tak na prawdę byliśmy szczeniakami 20kilka lat co to jest... Zawsze razem, wszystko razem, szkoła, wspólni znajomi. Pamiętam jak moja psycholog powiedziała mi, że zabrakło nam 1 osobnego rozdziału w życiu gdzie poznajemy co to zauroczenie, co to miłość, co to seks, zabrakło nam obojgu osobnego doświadczenia życiowego, które niestety oboje zdobyliśmy będąc w związku. Może się to Wam wydać żałosne, śmieszne... ale po tym wszystkim przez co przeszliśmy kochamy się jeszcze bardziej, mamy świra na swoim punkcie. Wiemy doskonale jak zdrada boli i że po prostu nie warto dla kilku przyjemnych chwil (których i tak później się brzydzimy) marnować całego wspólnego wysiłku, który włożyliśmy w budowę związku.