Logowanie
Nie zarejestrowny?
Kliknij tu by się zarejestrować.
Kliknij tu by się zarejestrować.
Zapomniałeś hasła?
Zamów nowe tutaj.
Zamów nowe tutaj.
Rozwód jak wojna 2 Rozwód jak wojna Ostrzeżenia - forum ogólne Użytkownik RozwojZUchem Relatywizowanie aspołecznych ...
Krista martica monia30
patrycjaP
tuptus| Julia_ | 26. Kwiecień |
| inaccessible | 26. Kwiecień |
| sylwus | 26. Kwiecień |
| DoMeL | 26. Kwiecień |
| arkadius1970 | 26. Kwiecień |
bardzo smutny | 00:34:01 |
|
zona Potifara | 02:50:21 |
|
uzytkowniczka | 03:55:08 |
|
#
poczciwy | 04:02:39 |
|
mela_a | 04:19:09 |
Witam wszystkich.
W zasadzie to przyglądam się wpisom na tej stronie od jakiegoś czasu - chyba nawet od kilku lat, ale jakoś nigdy nie odważyłam się napisać. Uznawałam, że moja historia niczym nie różni się od innych kobiet, które zdradzają / zdradziły swoich mężów / partnerów życiowych itp.
Ostatnimi czasy jednak bardzo dużo rozmyślam nad postępowaniem swoim z przeszłości i staram się zrozumieć dlaczego właściwie zdradzałam swojego męża. Być może to absurdalne dla osób, które zostały przez drugą stronę zdradzone, ale wierzcie mi może się tak zdarzyć, że nie ma jednej, wyraźnie określonej przyczyny, a nawet nie można odnaleźć kilku mniejszych powodów dla których osoba zdradza.
Ale wpierw krótki wstęp o mojej przeszłości - mojego męża poznałam na pierwszym roku studiów, zakochaliśmy się w sobie, zamieszkaliśmy razem i po 6 latach związku wzięliśmy ślub, a dwa lata później na świecie pojawił się upragniony syn.
Wszystko było normalnie - wychoywaliśmy dziecko, pracowaliśmy spotykaliśmy się z przyjaciółmi. Zawsze miałam super relacje z facetami - potrafiłam się z nimi lepiej dogadać niż z niejedną dziewczyną. Dziewczyny / kobiety często doprowadzały mnie do szału poszukiwaniami drugeigo dna w kązdej sytuacji, plotkarstwem i emocjonalnością. Dlatego, od podstawówki miałam w zasadzie samych kumpli.
W którymś momencie w moim życiu pojawił się facet - z pracy. Na początku zupełnie ze sobą nie rozmawialiśmy, nie kojarzyłam nawet jak ma na nazwisko. Ale któregoś dnia mieliśmy okazję bliżej się poznać, bo zostaliśmy przypisani do jednego projektu razem. Gadaliśmy coraz częściej, coraz rzadziej o pracy a więcej o normalnych sprawach dnia codziennego, potem zaczęliśmy być ze sobą szczerzy aż do bólu w temacie naszych marzeń, porażek życiowych itp. Często rozmawialiśmy o swoich rodzinach (tak - on też miał partneerkę zyciową), problemach i dawaliśmy sobie różnego rodzaju rady. Możecie wierzyć lub nie, ale traktowałam go jedynie jako super kumpla, a on mnie w ten sam sposób. Taka relacja kumplowska trwała rok. Któegoś pięknego dnia, w firmie był wyjazd integracyjny... i nie, nic się na tym wyjeździe nie wydarzyło... choć jak często się nad tym zastanawiam chyba było wstępem do dalszych wydarzeń.
To było coś co przekonało chyba nas wspólnie jeszcze bardziej do tego, że tym bardziej jesteśmy jedynie kumplami. Jak to na wyjazdach tego typu bywa - alkohol lał się strumieniami, pierwotnie rozplanowane rozłożenie w pokojach o północy już nie miało racji bytu. I w ten sposób my trafliśmy do jednego pokoju razem (łóżko jedno). Byliśmy wstwieni i to nie mało. Ale jak już napisałam do niczego nie doszło. położyliśmy się do tego jednego łóżka, pogadaliśmy jeszcze i jak na dobrych kumpli przystało poszliśmy grzecznie spać.
Po powrocie do pracy patrzyliśmy na siebie tak samo jak wcześniej. Wydawało się, że nic się w naszych relacjach nie zmieniło.
W tym samym tygodniu zgadaliśmy się, że pojedziemy razem na weekend na mazury. Mój mąż i syn wyjeżdżali na dwa tygodnie za granicę do rodziny, a jego kobieta miała podróż służbową również zagrancią. Pomyśleliśmy sobie, że bez sensu jest siedzieć w tak cudowną pogodę w mieście.
No i pojechaliśmy.. no i tym razem niestety już nie było tak różowo jak poprzednio. Wypiliśmy dwie butelki wina i wylądowaliśmy w łóżku. Następnego ranka nie odczuwałam żadnych wyrzutów sumienia, nie czułam jakbym zrobiła cokolwiek złego (wiem, wiem, dostanę za to na pewno zjebkę od Was). Rozmawialiśmy na temat tej sytaucji długo i intensywnie. Doszliśmy do wniosku, że ta cała sytuacjia nie zmieni naszych relacji, że to był jednorazowy wybryk, nigdy się nie powtórzy, itp. Wracając do domów rozmawialiśmy jakby nic się nie wydarzyło. Chyba uznaliśmy, że wymazujemy ten incydent z pamięci i tyle.
Ale to był dopiero początek a nie koniec. Ten jednorazowy wyskok zamienił się w regularny romans, który trwał pół roku. Najbardziej absudalne było to, że nadal byliśmy super kumplami - nic do niego nigdy nie czułam.
W tym wszystkim oczywiście jest moja rodzina, o której do tej pory niewiele nawiązałam - celowo - nie chcę mieszać ich w to co się wydarzyło - staram się to odseparować. W tym czasie mój syn mieszkał poza naszym domem - ze względu na zdrowie mieszkał na wsi, bo miał zbyt dużą alergię żeby przebywać w mieście. Mój mąż natomiast był dla mnie zawsze ogromnym wsparciem, kochałam jego zawsze, nie byłam z nim w jakikolwiek sposób skłocona, itp. Jedyna rzecz,kmtóra mi przychodzi do głowy to rutyna - ale absolutnie nie zamierzam mówić, że zabijała nasz związek...
Tak jak napisałam ta cała sytuacja trwała dość długo, aż w końcu mąż nas nakrył. Nie na gorącym uczynku, ale poprzez dowody rzeczowe - smsy, maile, gg, itp. Nie śledził mnie, nie kontrolował, nie podejrzewał nawet - zupełnie przypadkiem natknął się na maila, w którym umawialiśmy się na wieczór.
W tym momencie mój świat runął - dopiero wtedy zobaczyłam, że go ranię, jak bardzo zniszczyłam to co stworzyliśmy.
Wybaczył mi po kilku tygodniach. Naprawdę żałuję do dnia dzisiejszego tego co zrobiłam, bo nie miałam żadnych powodów do tego by jego krzywdzić.
Jestem szczęśliwa, że to zrobił, bo nie wyobrażam sobie żyia bez niego.
Nurtuje mnie jednak nadal, po tak długim czasie jedno pytanie - dlaczego to się działo? po co ja to robiłam? czy byłabym zdolna zrobić to samo ponownie?
Zależy mi bardzo na waszej opinii....