Jest taka cudowna opowieść o dwóch mnichach, którzy przez wiele lat mieszkali razem w klasztorze i byli wielkimi przyjaciółmi. Później umarli w odstępie kilku miesięcy jeden od drugiego. Jeden z nich odrodził się w świecie niebiańskim, drugi z nich odrodził się pod postacią robaka na kupie łajna. Ten przebywający w niebie bawił się wyśmienicie, korzystając z niebiańskich przyjemności. Po jakimś czasie zaczął rozmyślać o swoim przyjacielu: "Ciekawe, gdzie podziewa się mój kumpel?". Przeszukał więc całe królestwo niebiańskie, lecz nie znalazł śladu przyjaciela. Następnie przeszukał świat ludzi, lecz również nie znalazł tam jego śladu, więc zaglądnął do królestwa zwierząt, a później insektów. W końcu znalazł przyjaciela, odrodzonego pod postacią robaka na kupie łajnar30; O rany! Pomyślał sobie: "Pomogę swemu przyjacielowi. Zejdę do tej kupy łajna i zabiorę go do nieba, by on również mógł rozkoszować się niebiańskimi przyjemnościami i błogim życiem w tych cudownych sferach".
Zszedł więc na dół do sterty gnoju i zawołał przyjaciela. Malutki robaczek wydostał się na powierzchnię i zapytał: "Kim jesteś?". "Jestem twoim przyjacielem. Obaj byliśmy mnichami w poprzednim wcieleniu i przybyłem, by zabrać cię do niebios, gdzie życie jest cudowne i rozkoszne". Ale robak odpowiedział: "Weź, idź stąd, spadaj!". "Ale ja jestem twoim przyjacielem i żyję w królestwie niebieskim" r11; i opisał przyjacielowi miejsce, w którym przebywał. Ale robak odpowiedział: "Nie, dziękuję. Jestem całkiem szczęśliwy na mojej gnojówce. Odejdź proszę". "Gdyby tylko udało mi się chwycić i porwać mego przyjaciela do świata niebieskiego, przekonałby się na własne oczy!". Chwycił więc robaka i zaczął go szarpać, a im mocniej szarpał, tym bardziej kurczowo robak przywierał do swojej kupki łajna.

Jaki jest morał tej historii?
Ilu z nas przywiązanych jest do swoich stert łajna? Kiedy ktoś usiłuje nas wyciągnąć, dajemy nura z powrotem, ponieważ do tego jesteśmy przyzwyczajeni, dobrze nam tam. Czasami jesteśmy tak przywiązani do swoich starych nawyków, naszego smutku, samotności, gniewu czy pragnień.

Uważamy, że nabyliśmy kogoś na własność, że dysponujemy czyjąś duszą i ciałem. Uważamy, że nic bez naszej zgody czy wiedzy zdarzyć się nie może. Nie widzimy, że jesteśmy dwoma odrębnymi bytami o różnych światach i potrzebach. Z czasem to jest coraz bardziej widoczne, jednak wciąż oszukujemy się żyjąc przeszłością, a świat się zmienia. U innych wszystko widzimy, mało u siebie.
Nagle może okazać się, że żyjemy historią i w czyichś oczach nie ma już nas takich, jakimi być byśmy chcieli. Czujemy się oszukani przez kogoś, zupełnie nie przez siebie.

Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał

"Nie mogę być częścią świata, gdzie mężczyźni ubierają swoje żony jak prostytutki, pokazując wszystko, co powinno zostać ukryte, gdzie nie ma pojęcia honoru i godności, gdzie rzadko można polegać na kimś, kto mówi, że coś obiecuje.
Gdzie kobiety nie chcą mieć dzieci, a mężczyźni nie chcą zakładać rodzin.
Gdzie frajerzy wierzą, że odnieśli sukces, siedząc rozparci za kierownicami limuzyn ich ojców, gdzie ojcowie mający iluzję władzy, próbują udowadniać ci, że jesteś nikim.
Gdzie ludzie fałszywie deklarują wiarę w Boga z kieliszkiem w ręku i brakiem zrozumienia podstaw, tego w co wierzą.
Gdzie pojęcie zazdrości jest uważane ze słabość, a skromność jest wadą.
Gdzie ludzie zapominają o miłości, szukając najlepszej opcji dla siebie, a nie człowieka w człowieku.
Gdzie ludzie wydają ostatnie pieniądze na swój samochód, nie szczędząc środków ani czasu, a sami są tak słabi, że sądzą iż to drogie cacko ukryje ich słabość.
Gdzie chłopcy tracą ciężko zarobione przez rodziców pieniądze w klubach, a dziewczyny kochają ich za to.
Gdzie nie można odróżnić kobiet od mężczyzn, a nazywane jest to rwolnością wyborur1;, zaś idących tradycyjną ścieżką nazywa się upośledzonymi despotami.
Ja wybieram swoją drogę, jest mi tylko przykro, że nie znalazłem zrozumienia, wśród ludzi, na których naprawdę mi zależało."